Vorig jaar heb ik een opleiding gevolgd om de stap te gaan zetten naar het onderwijs. Docent worden, dat is de bedoeling. Ik heb mijn pedagogisch-didactisch getuigschrift behaald. Onderdeel hiervan was om studenten met bijvoorbeeld een verhaal te inspireren voor je les. Nu geef ik onder andere cursussen aan zorgmedewerkers. Mensen die in de zorg werken, zoals ikzelf, zijn opgeleid om andere mensen te helpen, maar wij staan hierbij veel te vaak als reddingswerkers op de werkvloer in plaats van als hulpverleners. We nemen de taken van de mensen die we willen helpen over, in plaats van dat de regie bij de hulpvrager blijft liggen: problemen laten bij wie ze horen. Om dat onderwerp bespreekbaar te maken zocht ik een verhaal op het internet. Hier en daar de tekst wat aangepast en dan kom je op het volgende uit…..
Het mooie Achterhoekse landschap kent de nodige boerenbedrijven. Boer Harms is zo’n boer. In zijn oude stal heeft hij een paard en een varken staan. Wanneer de boer op een ochtend de stal binnenkomt om het paard voor de wagen te spannen, kan het dier niet meer op zijn benen staan. De boer roept de dierenarts erbij en samen overleggen ze wat eraan gedaan kan worden. De dierenarts stelt voor een medicijn te geven en als het paard na drie dagen nog niet staat moet het dier afgemaakt worden. Het varken heeft alles gehoord. Als de boer uit de stal verdwenen is roept hij naar het paard:”sta op verdikkeme, als je niet opstaat maken ze gehakt van je!”. Het paard antwoordt dat hij niet meer wil, hij is te moe en vindt het wel goed zo. Maar het varken laat het hierbij niet zitten en elke dag roept hij naar het paard dat hij toch echt op moet gaan staan. De derde dag is het paard het gezeur van het varken zat en met pijn en moeite zet het dier zich weer op de benen. Net op dat moment komt de boer de stal binnen. Hij ziet het paard weer rechtop staan en roept tegen zijn vrouw: “Het paard staat weer! Kom we gaan feest vieren, we slachten het varken!”.